Για την ηρωική εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου
Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2022
Τι ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου;
Ήταν μια λέξη μοναχά: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! Μια νησίδα αμφισβήτησης της αυταρχικής, αυθαίρετης εξουσίας μέσα στην καρδιά της πρωτεύουσας.
Ποιοι ήταν αυτοί που εξεγέρθηκαν;
Ήταν οι νέοι που τους έλεγαν … «αλήτες». Ήταν η φωνή της συνείδησης μιας ολόκληρης κοινωνίας που ο φόβος, η βιοπάλη και η παραίτηση τής είχαν κλείσει το στόμα. Δεν ήταν «πράκτορες», δεν ήταν «προβοκάτορες», όπως βιάστηκαν να τους χαρακτηρίσουν για να τους απαξιώσουν ορισμένες πολιτικές παρατάξεις, οι οποίες δεν κατόρθωσαν να βάλουν τη σφραγίδα τους στα γεγονότα κι είδαν αμήχανες το κύμα της ιστορίας να περνά από μπροστά τους.
Πόσοι τελικά ήταν οι εξεγερμένοι;
Ήταν εκατοντάδες οι νέοι που κατέλαβαν το κτήριο του Πολυτεχνείου στην οδό Πατησίων. Αν υπολογίσουμε και όσους αψήφησαν τις διαταγές για εκκένωση του δρόμου και στέκονταν απ’ έξω συμπαραστεκόμενοι στον αγώνα των φοιτητών, σίγουρα μιλάμε για χιλιάδες. Είναι όμως βέβαιο ότι δεν βρίσκονταν εκεί όλοι όσοι - εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς – το έχουν ισχυριστεί!
Πώς τιμάμε κατά τη Μεταπολίτευση την επέτειο και τους νεκρούς της εξέγερσης;
Με ομιλίες: Λόγια κουρασμένα, χιλιοειπωμένα. Με γαρίφαλα και σημαίες. Με υψωμένες γροθιές. Με μια φολκλορική αναπαράσταση ενός αυθεντικού πρωτοπόρου αγώνα. Με πορεία, που έχει πάντα την ίδια - σχεδόν εθιμική - κατάληξη: Επεισόδια, μολότοφ, δακρυγόνα, φωτιές, κυνηγητό και κρυφτό με την αστυνομία. Η συνήθεια που έγινε … λατρεία.
Ποια είναι η παρακαταθήκη της επετείου της 17 Νοέμβρη;
Όπως κάθε κληρονομιά, έτσι και αυτή διεκδικήθηκε από πολλούς κληρονόμους. Στο «μεταπολιτευτικό κτηματολόγιο» κόμματα, παρατάξεις, ιδιώτες, ακόμη και τρομοκρατική οργάνωση, προσκόμισαν τίτλους ιδιοκτησίας της επετείου. Την καπηλεύτηκαν πολλοί. Μίλησαν στο όνομά της! Απαίτησαν σεβασμό για τους ίδιους στο όνομά της! Έκαναν καριέρα στο όνομά της! Σκότωσαν στο όνομά της …
49 χρόνια μετά όμως, υπάρχει ακόμα μια φλόγα που σιγοκαίει. Μια φλόγα θυμού, περηφάνιας, αγωνιστικότητας, ανιδιοτέλειας, αγνού πατριωτισμού, αγάπης και τρυφερότητας για τη ζωή και τον Άνθρωπο. Γιατί αυτά ήταν τα χαρακτηριστικά εκείνων των παιδιών, τον Νοέμβρη του 73 και με αυτά τα «όπλα» θα πολεμούν πάντα οι νέοι που τους λένε … «αλήτες». Αντιθέτως, το μίσος, η εχθροπάθεια και η βία ήταν χαρακτηριστικά της Χούντας και αποτελούν διαχρονικά τα συστατικά κάθε ολοκληρωτισμού, κάθε δύναμης που εχθρεύεται τη Δημοκρατία.
Τι άλλο έχει απομείνει από εκείνη την εξέγερση; Ένα τετράστιχο, από το υπέροχο «Ακορντεόν» του Μάνου Λοΐζου και του Γιάννη Νεγρεπόντη, έχει απομείνει, κι ας γράφτηκε για ένα άλλο ιστορικό γεγονός:
«Τ’ αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει όποτε ακούω από τότε ακορντεόν / κι έχει σα στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει / δεν θα περά- δεν θα περάσει ο φασισμός»!