Για τον κ. Στέλιο, δύο μικρές ιστορίες για έναν σπουδαίο Άνθρωπο
Δευτέρα 1 Απριλίου 2024
Βράδυ Σαββάτου, 1η Αυγούστου 2009. Το κτήριο επί της λεωφόρου Κηφισού 80 στο Περιστέρι που στεγάζει τα Κεντρικά Γραφεία της εταιρείας και το πρώτο κατάστημα, έχει τυλιχθεί στις φλόγες. Εκατοντάδες εργαζόμενοι κοιτούν αποσβολωμένοι και δακρυσμένοι από το απέναντι πεζοδρόμιο την εικόνα της καταστροφής. Καίγεται, όπως λένε, το δεύτερο σπίτι τους. Κάποια στιγμή εμφανίζεται μπροστά τους ο κ. Στέλιος. Δείχνει ταλαιπωρημένος, αλλά θέτει τα πράγματα στη σωστή τους βάση: «Μη στενοχωριέστε! Σημασία έχει που δεν έπαθε κανένας άνθρωπος τίποτα! Αυτό είναι το πιο σημαντικό! Αυτά θα τα φτιάξουμε, κι ακόμα καλύτερα».
Αυτός ήταν ο κ. Στέλιος.
Μεσημέρι Μεγάλης Τετάρτης, 4 Απριλίου 2018. Ημέρα της εξοδίου ακολουθίας. Εργαζόμενος άλλης αλυσίδας σούπερ μάρκετ, ο οποίος θεωρεί καθήκον του να παραστεί στην τελετή, επιβιβάζεται σε ταξί στο Αιγάλεω με προορισμό τον Άγιο Νικόλαο στον Πειραιά. Είκοσι λεπτά αργότερα, το αυτοκίνητο σταματάει έξω από την εκκλησία, όπου ήδη έχει συγκεντρωθεί πολύς κόσμος. Ο επιβάτης ρωτάει τον οδηγό τι του οφείλει κι εκείνος του δίνει μία απάντηση που τον αφήνει άφωνο: «Δεν θέλω τίποτα». «Τι εννοείτε;», τον ξαναρωτάει. «Δεν μπορώ να πάρω λεφτά! Έχετε έρθει για την κηδεία του Στέλιου του Σκλαβενίτη! Να του ανάψετε μόνο ένα κεράκι από εμένα».
Αυτό ήταν το αποτύπωμα του κ. Στέλιου στην ελληνική κοινωνία.
Τιμούμε, για μία ακόμη χρονιά, τη μνήμη ενός πραγματικά σπουδαίου ανθρώπου που προσέφερε πολλά στους εργαζομένους, την εταιρεία και την πατρίδα, με τρόπο αθόρυβο και ουσιαστικό, όπως άλλωστε πράττουν πάντοτε οι αληθινά σπουδαίοι. Είμαστε βέβαιοι ότι ο Θεός τον έχει κοντά Του.