Πάσχα των Αγίων
Τρίτη 30 Απριλίου 2024
Άρθρο του Δημήτρη Ρηγόπουλου
Μεγάλη Παρασκευή του 2022 έβγαινα καθυστερημένος από το σπίτι για να προλάβω την περιφορά του Επιταφίου στην εκκλησία της γειτονιάς. Οι δρόμοι έρημοι, το πρώτο (σχεδόν) κανονικό Πάσχα ύστερα από δύο χρόνια περιορισμών.
Μεγάλη Παρασκευή του 2022 έβγαινα καθυστερημένος από το σπίτι για να προλάβω την περιφορά του Επιταφίου στην εκκλησία της γειτονιάς. Οι δρόμοι έρημοι, το πρώτο (σχεδόν) κανονικό Πάσχα ύστερα από δύο χρόνια περιορισμών.
Άρθρο Του Δημήτρη Ρηγόπουλου στην εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Μόλις πετάγομαι στη λεωφόρο παρατηρώ μια γυναίκα σε ένα ηλεκτρικό αναπηρικό αμαξίδιο να προσπαθεί να ανέβει τον πεζόδρομο στη Ριζάρη. Υπάρχει ράμπα αλλά δυσκολεύεται∙ ψυχή τριγύρω. Προσεγγίζω διστακτικά, συστηνόμαστε, βοηθάω. Μάλλον πηγαίνουμε στην ίδια εκκλησία όπου θεωρητικά την περιμένει η αδελφή της με τον άνδρα της. Η νέα αυτή γυναίκα με κάποια χρόνια θέματα σπαστικότητας στα άκρα της αλλά κι ένα μεγάλο χαμόγελο και τεράστια αποθέματα χιούμορ, αυτοσαρκασμού και κουράγιου, έχει ξεκινήσει από το σπίτι της στον Βύρωνα χρησιμοποιώντας λεωφορείο. Έχει βάλει τα καλά της, δεν είναι μια οποιαδήποτε έξοδος. Στην όχι πάντα αδιατάραχτη πορεία μας, μιλάμε, γελάμε, μοιραζόμαστε σιωπηλά τη γλυκιά υπόσχεση της άνοιξης καθώς μας πλημμυρίζουν οι ευωδιές των λουλουδιών.
Αλλά φθάνοντας στην εκκλησία η αδελφή και ο γαμπρός της δεν είναι εκεί. Μιλούν στο τηλέφωνο, έχει γίνει λάθος συνεννόηση, μπέρδεψαν τους ναούς, το πρόσωπό της σκοτεινιάζει, εκνευρίζεται. Η βραδινή έξοδος στην οποία είχε επενδύσει τόσα πολλά μόλις καταστράφηκε. Μου λέει ότι θέλει να επιστρέψει σπίτι. Την παρακαλώ να μου κάνει παρέα στον Επιτάφιο, αλλά δεν έχει πια διάθεση. Αποφασίζω να τη συνοδεύσω μέχρι τη στάση του λεωφορείου της, αρχίζει τα «σε παρακαλώ, δεν είναι ανάγκη, θα τα καταφέρω», δεν έχει υποψιαστεί πόσα πολλά μου έχει προσφέρει ήδη η συνάντησή μας.
Αλλά επειδή όλα πάνε στραβά εκείνο το βράδυ, τα λεωφορεία δεν φθάνουν ποτέ λόγω των Επιταφίων. Περιμένουμε λίγα λεπτά αλλά τίποτα. Μου ζητάει να τη συνοδεύσω στο ασανσέρ του μετρό. Προσπαθώ να τη μεταπείσω, θέλει να επιστρέψει στους γονείς της «στους μόνους ανθρώπους σ’ αυτόν τον πλανήτη που με έχουν αγαπήσει». Δεν το λέει, αλλά το βλέπω στα μάτια της.
Προσπάθησα να φανταστώ τους γονείς της. Τον μόχθο, τις αγωνίες τους. Και την άλλη στιγμή αναλογίζομαι το πείσμα αυτής της γυναίκας για να βρεθεί εκεί που δικαιωματικά ανήκει: στο σώμα της κοινωνίας, στην κοινωνία της Εκκλησίας.